Jochen Rindt (18/4/42-5/9/70)

Η ζωή, πολλές φορές στήνει τα πιο ανατρεπτικά σενάρια. Στο μοτίβο αυτό εξελίχθηκε και η ζωή του Αυστριακού οδηγού Jochen Karl Rindt, του πρώτου και μόνου, ελπίζουμε και τελευταίου, που ανακηρύχτηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής της Formula 1 μετά θάνατον. O Rindt έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα (5/9) πριν από 45 χρόνια (1970)…
Γεννημένος τον Απρίλιο (18) του ’42 στο Μainz -am- Rheim της Γερμανίας, από πατέρα εύπορο (είχε μύλους μπαχαρικών) και μητέρα δικηγόρο, αναγκάστηκε να μετοικίσει στο Graz της Αυστρίας σε ηλικία ενός χρόνου, όταν και οι δυο γονείς του έχασαν τη ζωή τους σε αεροπορικό βομβαρδισμό. Παππούς και γιαγιά ανέλαβαν το μεγάλωμα του, και ο μικρός Jochen θεωρήθηκε πλέον Αυστριακός.

Στα γενέθλια των 18 του χρόνων ο παππούς, του αγόρασε το πρώτο αυτοκίνητο με το οποίο μετείχε σε αναβάσεις και σε Ράλι, αλλά λίγο αργότερα, όταν ο δωρητής άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο, χρησιμοποίησε κάθε τέχνασμα και τελικά έπεισε τη γιαγιά να του αγοράσει μια Alfa Romeo με την οποία πέτυχε την πρώτη γνωστή νίκη του, το ’62 στο Aspen.

Το ’64 κάνει την τολμηρή κίνηση. Στα 22 του χρόνια αποφασίζει και πουλά όλη την γονική επιχείρηση, οτιδήποτε του ανήκει, και αγοράζει μια Brabham BT 10 προκειμένου να αγωνισθεί στο πρωτάθλημα F2.

Την επόμενη χρονιά, στο Le Mans o 23χρονος Rindt με τον Masten Gregory διασώζουν το γόητρο της Ferrari με μια ιδιωτική συμμετοχή καθώς κερδίζουν με το νο 21 στις πόρτες μιας 250 LM. Ο Αυστριακός είναι ο νεαρότερος νικητής του αγώνα (θα χρειαστεί να περάσουν 30 χρόνια για να έρθει ένας συμπατριώτης του, ο Alex Wurtz, προκειμένου να σπάσει αυτό το ρεκόρ).

Ακολουθεί μια περίοδος με διφορούμενα αποτελέσματα σε διάφορες ομάδες. Το 1966 τερματίζει 3ος στο πρωτάθλημα με Cooper Maserati όταν ο Πρωταθλητής team mate του J. Surtees συγκεντρώνει 4 βαθμούς περισσότερους. Το 1968 δίπλα στον τρις Παγκόσμιο sir J. Brabham τερματίζει 12ος, με 8 πόντους, όταν ο Jack μαζεύει μόλις 2 πόντους στην 23η θέση.

Η τελευταία χρονιά της δεκαετίας, τον βρίσκει στην Lotus που πενθεί ακόμα την απώλεια του πελώριου Jim Clark. Μαζί του οι G. Hill, M. Andretti, M. Atwood. Τερματίζει το Πρωτάθλημα 4ος μαζεύοντας σχεδόν τους μισούς βαθμούς της ομάδας που είναι τρίτη.

Το ’70 ίσως όλα να κρίθηκαν στον αγώνα του Πριγκιπάτου. Ένας άκεφος Rindt χαμένος κάπου στην επτάδα γύριζε χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κάποιες εγκαταλείψεις μια δυο κερδισμένες θέσεις τον έφεραν τρίτο με 15 δεύτερα διαφορά από τον πρώτο Brabham. Ο Αυστραλός οδηγούσε μια φρέσκια ΒΤ 33, είχε κερδίσει τον εναρκτήριο αγώνα στο Κyalami, κάνοντας και pole στην Jarama.

Ήταν η στιγμή που ο αμνός έγινε λύκος. Οδηγώντας την αρχαία (για τα μέτρα του Μαίου του ’70) Lotus 49C ο Αυστριακός ροκάνιζε τη διάφορα σπάζοντας αλλεπάλληλες φορές το ρεκόρ του γύρου, δικαιώνοντας απόλυτα τον Colin Chapman τόσο για τις επιλογές του όσο και για την άποψη που είχε, καθώς πίστευε, ότι o Jochen αν δεν ήξερε ότι μπορούσε να νικήσει, οδηγούσε αδιάφορα.

Εκμεταλλευόμενος κάθε τι, ακόμα και την ατυχία του sir Jack, που κάτω από την πίεση, έχασε τη συγκέντρωσή του και βγήκε, ο Rindt τον πέρασε στην τελευταία στροφή του τελευταίου γύρου και κέρδισε την πρώτη νίκη της σεζόν.

Τα προβλήματα νεότητας που παρουσίασε η 72 με την οποία είχε ήδη ένα ατύχημα στις δοκιμές εξέλιξης με τα εμπρόσθια φρένα, ανάγκασαν τον οδηγό να ρωτήσει τον ομαδάρχη: «Μπορώ ως το τέλος της σεζόν να οδηγήσω την 49 με κάποιες βελτιώσεις;». Ο Colin αρνήθηκε. Λίγες εβδομάδες αργότερα έχασε τη ζωή του ο Bruce McLaren στο Goodwood. Χωρίς να έχει μια σφικτή σχέση μαζί του ο Jochen, σοκαρίστηκε.

Οδηγώντας στους επόμενους αγώνες την 72, θα ανέβει στο ψηλότερο σκαλοπάτι του podium άλλες τέσσερις φορές και μάλιστα στη σειρά, καθώς κέρδιζε από τον Ιούνιο στο Zandvoort, έως τον Αύγουστο στο Hockenheim. Στην Ολλανδική πίστα πάντως κανείς δεν είχε κέφι για οτιδήποτε. Ένας σκυθρωπός και αμίλητος Rindt ανέβηκε στο βάθρο αφού είχε χάσει κατά την διάρκεια του αγώνα τον πολύ καλό του φίλο Piers Courage όταν η Williams που οδηγούσε βγήκε από το δρόμο και ανεφλέγη.

Υπάρχει μάλιστα και μια στιχομυθία ανάμεσα στον Aυστριακό και τον Bernie Ecclestone, που τότε ήταν μάνατζέρ του, η οποία έλαβε χώρα στο ταξί που τους πήγαινε στο αεροδρόμιο, μετά το νικηφόρο αγώνα του Zandvoort.

– J.R. «Στο τέλος του χρόνου θέλω να αποσυρθώ».
– Β.Ε. «Αν νοιώθεις ότι θέλεις να αποσυρθείς, κάντο τώρα».
– J.R. «Δεν μπορώ από υπευθυνότητα προς την ομάδα. Έχω ένα καθήκον».

Την ίδια εποχή, η σύζυγός του Nina σχεδόν τον εκβίαζε. «Θα πάρω την κόρη μας και θα φύγω μέχρι να τα παρατήσεις. Ο Servoz Gavin είναι πιο τολμηρός από εσένα, που το έπραξε» του έλεγε.

Το παιχνίδι της τύχης συνεχίστηκε με άλλες τρεις σερί νίκες, και η μια μάλιστα στο Brands Hatch ανέλπιστη καθώς ο επικεφαλής Brabham έμεινε από καύσιμα στον τελευταίο γύρο.

Ο Jochen ήταν μεταξύ σφύρας και άκμονος. Ήθελε να φύγει, αλλά η ανδρική του φύση, του το απαγόρευε. Έλεγε ότι το 72 ήταν καταπληκτικό μονοθέσιο αλλά φοβόταν πολύ την αξιοπιστία του, ειδικά με το σύστημα πέδησης.

Στο Αυστριακό GP νιώθοντας και έξτρα πίεση από τους συμπατριώτες του σχεδόν ανακουφίστηκε όταν εγκατέλειψε από κινητήρα, καθώς είχε θορυβηθεί από το άσχημo ατύχημα του team mate του, John Miles όταν κατέρρευσε το εμπρός δεξιό σύστημα των φρένων του.

Ο μηχανικός Dave Sims θυμάται ότι οι άξονες που συγκρατούσαν το σύστημα πέδησης ήταν κοίλοι, με ραβδώσεις όπως και η κάνη των τυφεκίων, πολύ ακριβοί, πολύ εξελιγμένοι πολύ δύσκολοι στην κατασκευή. Ξανασχεδιάστηκαν, ξανακατασκευάστηκαν, με μεγαλύτερη διάμετρο, προσεκτικότερες ραβδώσεις, αλλά κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τι θα γινόταν μετά από μερικές βίαιες επιβραδύνσεις, κραδασμούς και πιέσεις.

Μολαταύτα, ο Rindt, απολαμβάνοντας μια διαφορά της τάξης των 20 βαθμών, φθάνει στο Ιταλικό Grand Prix. Πήγε οδικώς από την Ελβετία στην Μοnza μαζί την Nina σε μια 2.800 ΒMW Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της εξομολογήθηκε: «Δεν μπορώ να σταματήσω. Θέλω τον τίτλο. Ακόμα όμως και αν τον κατακτήσω, δεν θέλω να σταματήσω. Τώρα είναι η ώρα για το πολύ χρήμα». Ο Ecclestone συμφώνησε: «Δεν υπήρχε περίπτωση πια να σταματήσει. Οι αγώνες ήταν στο αίμα του». Συζητούσαν μάλιστα για το αν θα μείνει στη Lotus ή αν θα πήγαινε σε άλλη ομάδα. Ο Bernie τον είχε ήδη προειδοποιήσει ότι αν έμενε θα ήταν ρίσκο.

Την Παρασκευή το βράδυ παραβρέθηκε μαζί με τον Bernie και τον Giacomo Agostini σε μια τελετή. Το Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου, θα φύγει ήρεμος από το Hotel de Ville, θα πάρει το πρωινό του μαζί με τον Εmerson Fittipaldi και αργότερα θα γευματίσει με την Nina και το ζεύγος Oliver. Ακολούθως έδωσε μια συνέντευξη στην Αυστριακή τηλεόραση και ήρθε η ώρα των δοκιμών.

Δέθηκε στην 72/2. Στο κιβώτιο, είχε σχέσεις που θα του επέτρεπαν να ξεπεράσει τα 325 χλμ/ωρα, φρέσκο μοτέρ, καινούργια ελαστικά και τακάκια. Δεν είχε σκοπό να κυνηγήσει την pole. Πιο πολύ ήθελε να δοκιμάσει τις ρυθμίσεις για το slipstreaming που στον αγώνα θα είχε μεγάλη σημασία.

Βγήκε στην πίστα, μονομάχησε λίγο με τον Denny Hulme, τον πέρασε αμέσως μετά τη Lesmo και καθώς το ζευγάρι ετοιμάστηκε σε κλειστό σχηματισμό για τη Parabolica, μόλις ο προπορευόμενος Jochen ακούμπησε τα φρένα, το μπροστά αριστερά κατέρρευσε. Ανεξέλεγκτο το μονοθέσιο στράφηκε αριστερά, χτύπησε με βία τις μπαριέρες, η μύτη αποκολλήθηκε. Η σύγκρουση ήταν τρομακτική. Ο οδηγός ήταν νεκρός.

Ήταν ο πέμπτος στη σειρά Παγκόσμιος Πρωταθλητής (μετά τους Α. Ascari, N. Farina, M. Hawthorn, J. Clark) που έχανε τη ζωή του μέσα σε αυτοκίνητο, ο πρώτος, και ο μόνος μέχρι στιγμής, που κατέκτησε τον τίτλο μετά θάνατο…

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΝΙΚΟΛΑΣ Σ. ΖΑΛΜΑΣ

ΠΗΓΗ: http://www.caranddriver.gr/article.asp?catid=33794&subid=2&pubid=3961002