Περιπέτεια χωρίς τέλος
Αναδημοσιεύω και με την άδεια του, το άρθρο του καλού συνάδελφου Νίκου Τσάδαρη από το τεύχος 31 (Δεκέμβριος 2020) του περιοδικού Quattroruote.
Η περιπέτεια στην οποία περιήλθαν τα Ιστορικά Οχήματα (οχήματα ηλικίας άνω των 30 ετών) στην χώρα μας από τον Οκτώβριο του 2017, δεν έχει τέλος, εγκλωβίζοντας χιλιάδες ιδιοκτήτες οχημάτων που θεωρούνται (στον πολιτισμένο κόσμο) αντικείμενα πολιτιστικής κληρονομιάς. Ήταν Οκτώβριος του 2017 όταν κυκλοφόρησε η κατάπτυστη ΚΥΑ (Κοινή Υπουργική Απόφαση-ΦΕΚ3461/ 2017) δυο υπουργών της προηγούμενης κυβέρνησης, που –ουσιαστικά- καθιστούσε τα ιστορικά αυτοκίνητα, σε ιστορικά …ακίνητα. Οι ενστάσεις (δίκαιες σε πολλά σημεία( δυο αναγνωρισμένων Ομοσπονδιών (Ε.Ο.ΦΙΛΠΑ & Ο.Μ.Α.Ε.) σε σχέση με τους άλλους δυο φορείς (ΕΛΠΑ & ΕΟΟΕ) που είχαν το δικαίωμα να εκδίδουν πινακίδες ιστορικών οχημάτων, έφτασαν στα αυτιά άσχετων και –ενδεχομένως- ιδεοληπτικών παραγόντων, με αποτέλεσμα την απαράδεκτη ΚΥΑ του 2017).
Από τότε, ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου «περιπέτεια» που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και αφορά χιλιάδες οχήματα, πολλά από τα οποία έφυγαν για το εξωτερικό με ευτελή αντίτιμα, άλλα σαπίζουν στα γκαράζ των κατόχων τους και κάποια ακόμα κυκλοφορούν νόμιμα-παράνομα, καθώς ελάχιστοι από τους εμπλεκόμενους γνωρίζουν τι ακριβώς ισχύει για τους κανόνες κυκλοφορίας των οχημάτων αυτών. Ο λόγος είναι το ότι, την απόφαση των κ.κ. Σπίρτζη – Τσακαλώτου του 2017, ακολούθησε βελτιωμένη αλλά στρεβλή σε σχέση –τουλάχιστον- με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα ΚΥΑ (ΦΕΚ 570/Β/2019), επίσης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η σημερινή κυβέρνηση, τροποποίησε με εγκυκλίους προς το καλύτερο την 2η ΚΥΑ του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ, θα πρέπει να θυμίσουμε και την προεκλογική υπόσχεση της σημερινής κυβέρνησης (δια στόματος του κ. Βορίδη) ότι, μέχρι να συσταθεί ένα ορθολογικό και σύγχρονο καθεστώς για τον χώρο, θα καταργηθεί η ΚΥΑ του 2019 και θα επιστρέψουμε στην υπουργική απόφαση του 2013.
Αντί αυτού την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, εξελίσσονται διαπραγματεύσεις μεταξύ του Υπουργείου Μεταφορών και των εμπλεκόμενων με τα ιστορικά οχήματα φορέων. Οι διαπραγματεύσεις αυτές δεν προμηνύουν τα καλύτερα, καθώς τα γρανάζια της δημόσιας γραφειοκρατίας είναι ικανά να «αλέσουν σαν τους καταστροφείς του ΟΔΔΥ» τα παλιά οχήματα, ενώ οι Ομοσπονδίες αγόμενες και φερόμενες από τον μεταξύ τους ανταγωνισμό και ίδια συμφέροντα, δεν φαίνονται ικανές να πείσουν τους κρατικούς λειτουργούς, ώστε επιτέλους στην χώρα να επικρατήσει (έστω στο περίπου) ότι ισχύει και στα ανεπτυγμένα κράτη.
Οι μέχρις στιγμής γνωστές θέσεις του υπουργείου δείχνουν τις προθέσεις του ώστε να επωφεληθούν τα κρατικά ταμεία από τον όποιο τζίρο (σωστό), αλλά και να ταλαιπωρούνται οικονομικά και χρονικά οι ιδιοκτήτες τους, πολλοί των οποίων δύσκολα θα μπορέσουν να ανταποκριθούν, με τα αναγραφόμενα παραπάνω αποτελέσματα.
Με λίγα λόγια το ΥΜετ, ζητά χρήματα για την έκδοση άδειας και πινακίδων, τέλη κυκλοφορίας διαβαθμισμένα ανάλογα τον κυβισμό και το είδος της αντίκας, καθώς και υποχρεωτική διαγραφή του οχήματος από τα μητρώα αδειών του υπουργείου. Επίσης, ζητά ανά 5ετία έκδοση πιστοποιητικού συμμόρφωσης και ανά έτος διέλευση από τα ΚΤΕΟ.
Κάπως έτσι, το μέλλον των ιστορικών οχημάτων στην χώρα μόνο ευοίωνο δεν αναμένεται και οι ελπίζοντες σε καλύτερες ημέρας ας κρατούν μικρό …καλάθι, αφού οι φορείς που –θεωρητικά- θα έπρεπε να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του χώρου νοιάζονται περισσότερο για τα οφίτσιά τους και γελοιοποιούνται ζητώντας «δικαιώματα» επιπέδου κυκλοφορίας μονών – ζυγών.
Νίκος Τσάδαρης
