Στη μνήμη ενός που έφυγε με ανεξίτηλη προσφορά

Παρουσιάζει ο Γιώργος Λιβέρης

Το απόγευμα της Τετάρτης (21/10) από το Κοιμητήριο της Ν. Ερυθραίας οι φίλοι του Αυτοκινήτου αποχαιρέτησαν μια συμβολική μορφή του χώρου. Τον Γιώργο Ραπτόπουλο που στα 85 χρόνια της ζωής του τα 70 τα διέθεσε αποκλειστικά στους 2 η 4 τροχούς.

Γενν. στη Θεσσαλονίκη και από τα χρόνια της εφηβείας του, ως παιδί συνεργείου, ασχολήθηκε, αφοσιώθηκε και μονοδιάστατα δόθηκε στις Μοτό το Αγωνιστικό Αυτοκίνητο, ακολούθως δε ήταν πρωτοπόρος στα Ρετρό – Κλασσικά.

Είναι ενδιαφέρον ότι τον βρίσκουμε από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 να οδηγεί παθιασμένα μηχανάκια στην Θεσσαλονίκη και σχεδόν αμέσως να έρχεται στην …. Καισαριανή.

Ήταν η εποχή που ο αείμνηστος Σκαραμαγκάς διοργάνωνε, στα πέτρινα μονοπάτια του Υμηττού, γύρω από το εκεί Μοναστήρι, πρωτόγνωρες αναμετρήσεις όπου από τους Βορειοελλαδίτες, που κατέβαιναν για να αναμετρηθούν, ο Γιώργος ιδιαίτερα διακρινόταν.

Η συνέχεια σε εξέλιξη  είναι ενδιαφέρουσα καθώς ο Γιώργος Ραπτόπουλο άρχισε να αναγνωρίζεται ως ανερχόμενος μηχανικός  «παντός οχήματος»  και να γίνεται περιζήτητος στον αγωνιστικό χώρο.

Το Διεθνές Ράλλυ Ακρόπολης, που το εμπνεύστηκε και το καθιέρωσε ο Απόστολος Νικολαϊδης υπήρξε μια νέα ουσιαστική αφορμή ανάδειξης του ταλέντου του Γιώργου. Ως μηχανικός συνεργείου  άρχισε να ακολουθεί το ΔΡΑ αλλά και τους υπόλοιπους αγώνες. Αποτέλεσμα να αναδειχθεί η οδηγική του δεξιοτεχνία και στο τιμόνι του αυτοκινήτου.

Πρώτος αγώνας του ήταν το 1960 στο Ράλλυ Ακρόπολης αλλά πρώτη μεγάλη διάκριση του το 1963, ως πρώτος Έλληνας με συνοδηγό τον ωραιότερο «Ζεν – Πρεμιέ» της εποχής, τον Ανδρέα Μπάρκουλη. Η επιτυχία του επαναλήφθηκε το 1968 όμως, αυτή τη φορά έτρεξε με έναν άλλο θρύλο της οδήγησης, τον Γιάννη Ψύχα.

Συνολικά μετείχε  9 χρόνια σε αγώνες Μοτό, και 37 χρόνια (1957-1994) σε αγώνες αυτοκινήτου, κάθε μορφής και κατηγορίας. Οι συμμετοχές του, μόνο με αγωνιστικά αυτοκίνητα πρέπει να φθάσανε τις 300! Από αυτές 20 στο Ράλλυ Ακρόπολης , 5 στο Ράλλυ Χαλκιδικής, 10 στο Φθινοπωρινό, 5 Εαρινό, 3 στο ΔΕΘ κτλ.

Θυμάμαι ότι τότε επί λέξη είχα γράψει:

«Συνθέτει τον ταλαντούχο μηχανικό  με τον ιδανικό οδηγό των ρεκόρ , όπως για παράδειγμα θέλω να σημειώσω τις επιδόσεις του με το DKW στην Ανάβαση Πάρνηθας».

Βεβαίως είχε μετάσχει και στο εξωτερικό όχι μόνο σε Ράλλυ αλλά και σε Σιρκουί με αγώνες στις πίστες Νίρμπουργκρινγκ, Χοκενχάιμ, Άβους κτλ.

Ήταν ο πρώτος Έλληνας που έφερε Formula 3 στην Ελλάδα το 1968 και από τους πρώτους που προωθούσαν τα παραδοσιακά – κλασσικά αυτοκίνητα, καθώς συνήθιζε να εμφανίζεται πότε με μια Retro Μερσεντές ( ιδιοκτησίας Φωστηρόπουλου) ή να κυκλοφορεί την πρώτη Ρολς –Ρόυς που είχε έρθει για το ελληνικό Παλάτι και τον Βασιλέα Γεώργιο.

Βεβαίως ως πολύ – πρωταθλητής και ταλαντούχος πολυπράγμων ήταν δύσκολος χαρακτήρα και πάντα στην αντίπερα όχθες με το διοικητικό καταστημένο, όπως τότε εκφραζόταν με άξονα την ΕΛΠΑ.

Ως δημιουργός και Πρόεδρος του Συλλόγου Βετεράνων Οδηγών Αγώνων έθεσε και εκεί την σφραγίδα του, όχι ως επιστέγασμα μιας έντονης και δημιουργικής ζωής αλλά μιας ακάματης και αδιάσπαστης ενασχόλησης με αυτό που η μητέρα φύση πλουσιοπάροχα τον προίκισε.